Een waardevolle opleiding maar eentje die naar mijn gevoel niet genoeg inspeelt op de inhoud van een thema zoals slaap. Eerder op hoe een ouder zelf een oplossing kan bedenken en uitvoeren en hoe wij hierin de ondersteunende rol kunnen opnemen. Zeer waardevol als je het mij vraagt en nog interessanter met de informatie die ik nu als slaapcoach vergaarde.

Toen Livia een goed half jaartje oud werd startte ze op de kinderopvang. Geen maand later woekerde de pandemie door ons land en hielden we Livia thuis tot en met haar eerste verjaardag. We werkten beiden veel van thuis uit mét dus ook een baby die onze aandacht vroeg. Die periode was echt enorm zwaar want we voelden zowel druk om op werkvlak te presteren als van onze wens om een goede betrokken ouder te zijn. Ik weet dat ik me zo vaak schuldig voelde over wat voor beeld Livia zou hebben over ons; wij tokkelend op een computer terwijl zij in het park zich ‘moest’ bezighouden met speelgoed. Of ik die al bellend rond liep met haar in de draagzak of op mijn arm om protest tegen te gaan. Geleidelijk aan vonden we onze draai waarin elke pauze maximaal benut werd om met Livia te spelen en dutjes werden momenten dat we werkten als machines. Maar die dutjes waren schaars… en zo kort per keer! Livia wat echt een crapnapper. Ze deed 3 à 4 dutjes van telkens maximaal 30 minuten waarvoor we ze telkens ook gemakkelijk 20minuten moesten wiegen alvorens we ze konden neerleggen. Een tetradoek op haar oogjes, tutje in de mond, haar hoofdje in onze rechterarm en wiegen maar. Nee walsen. Want gewoon wiegen werkte wel de eerste maanden maar naarmate ze ouder werd moesten we echt walsen om slaap te bekomen.

Omdat we één kindje hadden konden we dit afwisselen en hielden we het ook vol. Want niet alleen overdag maar ook ‘s nachts elke 2uur stond ik of mijn man te wiegen. Tot ze zwaarder en zwaarder werd en mijn man op dat moment toevallig ook een rugblessure kreeg toen Livia 8 maanden werd. Al het wiegen kwam dus op mijn nek (letterlijk en figuurlijk) terecht. Toen hebben we beslist hulp te zoeken. We kwamen heel snel uit bij Baby in een Droomritme. Ik las het boek en nog eentje verwant daaraan heel grondig, ik boekte een consultatie bij een coach van dit Droomritme en we begonnen eraan. Wakkertijden maakten zo hun intrede in ons leven. Maar deze methode zorgde niet voor verlichting, het maakte slapen enkel ingewikkelder naar ons gevoel. We moesten voortdurend de klok in het oog houden alsook haar slaapsignalen. Ze moest precies nóg vaker slapen dan voordien en sliep nog steeds niet langer dan die 30 minuten. Wiegen bleef ook de enige methode die werkte om ze in slaap te krijgen. We hebben dit 3 weken geprobeerd maar zelfstandig inslapen of verder slapen lukte haar niet.

Via via kwam ik terecht bij een ondertussen erg bekende slaapcoach. Ze was een van de eersten die met zulke waardevolle informatie naar buiten kwam. Ik kocht online een slaapbundel met informatie en volgde een webinar. Die informatie legden we naast elkaar en we kozen een slaaptrainingmethode die bij ons paste. Eerst gingen we sleutelen aan de wakkertijden. Die waren een stuk langer dan die van het Droomritme waardoor we alles uit de kast moesten halen om ze wakker te houden die eerste paar dagen. Ik ging met haar in de draagzak wandelen (met het gezichtje naar voren gericht) en stopte bij elk boompje, diertje… om ze toch maar ‘content’ te houden. Logischerwijs werd ze hierdoor meer moe en was de kans ook groter dat ze langer zou slapen en ze op die manier wel kon herstellen. Want het herstellende aspect van slaap kan pas als een kind langer dan een uur aan een stuk slaapt.

We kozen als slaaptrainingsmethode voor de gecontroleerde huilmethode. Livia is een een kind dat erg veel nood heeft aan duidelijkheid en voorspelbaarheid. Verder waren (en zijn) haar emoties telkens heel uitgesproken; op momenten euforisch en direct nadien ontzettend verdrietig.  Gelijk heeft ze natuurlijk om haar emoties te tonen en ik vind dat ook heel gezond maar op vlak van slaap was dit wel een van de redenen dat we kozen voor de gecontroleerde huilmethode. Deze methode was het meest duidelijk naar haar toe. Ook dat wij (ik vooral toen) over mijn grens gegaan was maakte dat die methode het beste bij ons paste. We moesten een oplossing vinden en liever gisteren dan vandaag. Ik maakte een notitieboekje klaar want ik zou alles opschrijven en nauwlettend opvolgen van ‘op afstand’. Het huilen zelf kon ik niet aan. Ik nam haar dan standaard uit het bedje om te troosten waardoor ze die minuten voordien ‘zinloos’ had gehuild met als gevolg dat we een andere oplossing zochten. Mijn man was de oplossing; ik zat vanaf dan met erg luide muziek in mijn oren te werken terwijl mijn man de methode toepaste en alles opschreef in mijn schriftje dat ik dan nadien kon bekijken. Mijn hart brak in 10001 stukken maar al na 3 dutjes was het verschil gigantisch! We moesten niet meer wiegen en ze huilde nog hoogstens 7 minuten. Ik heb dat schriftje nog liggen en kijk af en toe nog eens om te bekijken of het echt wel zo ‘goed’ ging als ik me herinnerde. Na 5 dagen sliep ze 2 dutjes per dag langer dan een uur, dronk ze nog 1 flesje per nacht ipv 3 en hadden we avonden voor onszelf!

Wat ik ook wel echt onthouden heb van die periode is dat we heel snel vervallen in oude gewoontes zoals dat wiegen. Wanneer ze ziekjes was bijvoorbeeld wilden we haar extra nabijheid geven en een paar dagen later was die verwachting er van haar kant alweer terug, de slaapassociatie, om haar in slaap te wiegen. Met als gevolg dat we dan opnieuw de trainingsmethode moesten toepassen. Al goed was dit telkens na één dutje al terug in orde, maar toch. Dat is wel iets dat ik heb onthouden en niet (meer) doe bij ons zoontje. Als hij ziek is krijgt hij uiteraard al onze nodige nabijheid maar we variëren in onze troostmethodes om zo geen nieuwe associaties te vormen.

Livia heeft me mama gemaakt en heeft er tegelijkertijd voor gezorgd dat ik slaapcoach ben geworden. Ik doe het ontzettend graag en hoop voor ontzettend veel ouders een hulp te zijn. Zodat ieder van ons de nodige (nacht)rust krijgt die hij of zijn verdient en vooral nodig heeft.

Veel liefs,

Sarah